Ένα νέο είδος κοσμικής ενέργειας θα μας διαπεράσει σε λίγες μόνο ώρες! Ο πλανήτης Ποσειδώνας θα μπει (οριστικά αυτή τη φορά) στο ζώδιο των Ιχθύων! Θα πρότεινα να σημειώσετε την ακριβή ημέρα (3 Φεβρουαρίου 2012) και ώρα Ελλάδας (στις 9 μμ. και τρία λεπτά και 13 δεύτερα) που θα γίνει αυτή η μεταβολή, γιατί κατά κάποιον τρόπο έχει έναν κοσμοιστορικό χαρακτήρα!
Τουλάχιστον οι μισοί από τους πλανήτες (αυτοί που είναι πιο κοντά στον Ήλιο) αλλάζουν τακτικά ζώδιο (κάθε λίγες μέρες ή μήνες). Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον Ποσειδώνα. Ο πλανήτης αυτός είναι πολύ αργός στην κίνηση του (περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο σε 164 χρόνια). Επομένως, αλλάζει ζώδιο κάθε 14 περίπου χρόνια! Συμβαίνει όμως και μια άλλη πρόσθετη συγκυρία τώρα: ο Ποσειδώνας μπαίνει στο ζώδιο των Ιχθύων, που θεωρείται η φυσική του "κατοικία"! Μέσα στο ζώδιο των Ιχθύων ο βασιλιάς των θαλασσών βρίσκει εξαιρετικά εύφορο "έδαφος" για να εκδηλώσει τις ιδιότητες του - σ υπερθετικό μάλιστα βαθμό!
Ιστορικά, την προηγούμενη φορά που συνέβη το ίδιο γεγονός (Ποσειδώνας στους Ιχθύς) τα ημερολόγια έδειχναν το έτος 1847! Κανείς από εμάς όμως δεν ήταν ζωντανός τότε, έτσι ώστε να μας μεταδώσει το κλίμα. Και όχι μόνο εμείς, αλλά ούτε οι προ-παππούδες μας ήταν ζωντανοί τότε. Έτσι, η ενέργεια του Ποσειδώνα στους Ιχθύς μας είναι παντελώς άγνωστη, στον δικό μας κόσμο. Ακόμη και ο πλανήτης Ουρανός π.χ. μας είναι σχετικά πιο οικείος, καθώς ταξιδεύει το ζωδιακό σε 84 χρόνια, σε χρονικό διάστημα που αντιστοιχεί σε τρεις γενιές. Μπορεί λοιπόν να μην είμαστε ζωντανοί το 1927 - την προηγούμενη φορά που ο Ουρανός είχε εισέλθει στον Κριό - αλλά κάποιος/α παππούς/γιαγιά μας θα μπορούσε να μας είχε διηγηθεί το "πνεύμα" εκείνης της περιόδου. Δεν υπάρχει όμως κανένας πρόγονος μας ζωντανός για να μας διηγηθεί από πρώτο χέρι την αίσθηση του Ποσειδώνα στους Ιχθύς. Είναι μια μακρινή και κάπως "εξωτική" αίσθηση για μας, που πρέπει να τη ζήσουμε "εκ του μηδενός". Μία "γεύση" αυτής της εποχής μπορούμε να πάρουμε βέβαια διαβάζοντας το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του μεγάλου συγγραφέα Βίκτωρα Ουγκώ "Οι Άθλιοι" (το οποίο γράφτηκε ως επί το πλείστον κάτω από την επήρεια του Ποσειδώνα στους Ιχθείς)!
Ο Ποσειδώνας αντιπροσωπεύει κάποιες λεπτοφυείς και συχνά "απόκρυφες" καταστάσεις, καταστάσεις που σε μεγάλο βαθμό δεν είναι του κόσμου μας - και που δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα στις ρεαλιστικές, γήινες διαστάσεις μας. Είναι ένας από τους τρεις "πλανήτες της ψυχής" (οι άλλοι δύο είναι η Σελήνη και ο Πλούτωνας), οπότε η "ψυχή" είναι κύριο μέλημα του. Όντας δε ο πλανήτης αυτός η υψηλότερη οκτάβα της Αφροδίτης ένας άλλος τομέας που τον αφορά ιδιαίτερα είναι η Ένωση. Αλλά όχι η απλή και συχνά χυδαία ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Η Ποσειδώνεια "Ένωση" είναι πολύ πιο βαθιά, λεπτή και "μυστική".
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, μιλάμε για το είδος εκείνο της "μυστικής Ένωσης" που νοιώθουν οι άνθρωποι που είδαν μία πολύ συγκινητική ταινία, τη στιγμή ακριβώς που βγαίνουν από την αίθουσα προβολής και κοιτάζονται "συνωμοτικά" μεταξύ τους! Αν και φαινομενικά εμείς οι άνθρωποι δείχνουμε να είμαστε "κατακερματισμένες και διαφοροποιημένες ατομικότητες" οι ψυχές μας - στην τεράστια έμφυτη σοφία τους - γνωρίζουν ενδόμυχα ότι όλοι μας είμαστε "Ένα" και γι' αυτό ποθούν διακαώς τέτοιες εμπειρίες "μυστικής Ένωσης". ΄Ομως ο τρόπος ζωής που μας υπαγορεύεται "άνωθεν" δίνει έμφαση στην ατομικότητα και στον καταναλωτισμό, στερώντας ολότελα από την ψυχή μας τέτοιες ενωτικές εμπειρίες. Μην υπακούοντας οι ψυχές μας σε αυτές τις υπαγορεύσεις λαχταρούν συνεχώς αυτή την συγκλονιστική εμπειρία της "καθολικής Ένωσης"! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να καταφεύγουν τελικά πολλοί άνθρωποι στο μόνο είδος "μυστικής Ένωσης με τα πάντα" που τους απομένει (μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης κοινωνικής/αιγοκερίστικης αναλγησίας που βιώνουν), στην τοξική "λύση" των ναρκωτικών!
Αλλά γιατί είναι τόσο σημαντικό τελικά αυτό το Ποσειδώνειο αίσθημα "μυστικής Ένωσης"; Επειδή βρίσκεται στον ίδιο τον πυρήνα της άδολης, της πανανθρώπινης Αγάπης! Αν ο Ουρανός μας προτρέπει να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας ως αδελφούς μας, τότε ο Ποσειδώνας μας προτρέπει να τους αγαπάμε σαν "τμήματα του εαυτού μας"! Και κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει πραγματικά το συνάνθρωπό του αν δεν νοιώθει αυτό το είδος της "μυστικής Ένωσης" μαζί του! Η λεγόμενη συμπόνια πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από αυτήν ακριβώς τη συνειδητοποίηση" ότι όλοι είμαστε Ένα!
Βλέπετε, βαθιά στον πυρήνα του εγκεφάλου μας κρύβουμε ένα άγριο ζώο, ένα ζώο έτοιμο να επιτεθεί στους ανθρώπους γύρω μας, ακόμη και να τους προκαλέσει βλάβη! Και αν τελικά δεν βλάπτουμε τους άλλους ανθρώπους, αν δεν γινόμαστε απόλυτα αναίσθητοι στον πόνο τους και εξαιρετικά κακοί μαζί τους δεν είναι από κάποιον ποινικό ή ηθικό κώδικα αλλά από αυτό το μυστηριώδες αίσθημα συμπόνοιας, από αυτό το αίσθημα "ενσυναίσθησης" που έχουμε μέσα μας για τους συνανθρώπους μας. Όταν βλέπουμε άλλους ανθρώπους να υποφέρουν παραδόξως υποφέρουμε κι εμείς (οι περισσότεροι/ες τουλάχιστον), σαν να είμαστε αόρατα "συνδεδεμένοι" με αυτούς τους ανθρώπους και - σε κάποιο βαθμό - σα να βιώνουμε εμείς τον δικό τους πόνο.
Αστρολογικά, αυτή η "πανανθρώπινη ενσυναίσθηση" πηγάζει από τον πλανήτη Ποσειδώνα (και εν μέρει από τη Σελήνη). Η ενσυναίσθηση αποτελεί πεμπτουσία για τις κοινωνίες μας, είναι ένα θεμελιώδες στοιχείο που μας κάνει ανθρώπινους - και τις κοινωνίες μας πολιτισμένες αντί για "ζουγκλώδεις". Έτσι, τώρα που ο Ποσειδώνας μπαίνει στους Ιχθύς η λειτουργία της ενσυναίσθησης θα αυξηθεί σημαντικά ανάμεσα στους ανθρώπους. Παράλληλα όμως, θα αρχίσουν να γίνονται πιο αισθητά κάποια πολικά αντίθετα προς την ενσυναίσθηση στοιχεία – ο Ποσειδώνας και οι Ιχθείς λατρεύουν το παιχνίδι των πολικοτήτων – όπως η αναισθησία, η σκληρότητα, η αδικία, η καταφρόνια. Ένας άσβεστος “καημός” θα κυριαρχεί στις ψυχές πολλών από μας και μια γενικευμένη και απροσδιόριστη επιθυμία για ΛΥΤΡΩΣΗ – η οποία θα μας ωθεί στο να αναζητάμε συνεχώς πάσης φύσεως και μορφής “λυτρωτικές εμπειρίες” (ενδεχομένως σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες, στην εξιλέωση κάποιας θρησκεία κ.λ.π.)…
Σε γενικές γραμμές πάντως, με τον Ποσειδώνα στους Ιχθύς εμείς οι άνθρωποι θα ενωθούμε βαθύτερα, θα αρχίσουμε να αγαπάμε περισσότερο και ειλικρινέστερα τους συνανθρώπους μας. Αλλά δεδομένου ότι ο Ποσειδώνας στους Ιχθύς με κάποιο τρόπο θα "απο-υλοποιήσει" τον κόσμο μας (προξενώντας μια γενικότερη “απο-γοήτευση” του ανθρώπου για την “κοσμική” ζωή και για τα διαφορά υλικά αγαθά – και από την άλλη πιθανές μαζικές ελλείψεις υλικών αγαθών), έχω την υποψία ότι ένα τεράστιο κύμα φτώχειας θα εξαπλωθεί σε όλο τον πλανήτη μας κατά τα επόμενα 14 χρόνια (μέχρι το 2026, όταν ο Ποσειδώνας θα φύγει από τους Ιχθύς). Το γεγονός είναι ότι κάτω από τη γενικευμένη φτώχεια και εξαθλίωση οι άνθρωποι ενώνουν πιο πρόθυμα τις ψυχές τους..
Με το να είμαστε όμως τόσο πολύ "ενωμένοι", τόσο "κοντά ο ένας στον άλλο" διατρέχουμε έναν άλλο Ποσειδώνειο κίνδυνο: ο Θεός των ωκεανών στο ζώδιο των Ιχθύων θα μπορούσε να πυροδοτήσει τα επόμενα 14 χρόνια μεγάλες επιδημίες ή και πανδημίες - που θα επηρεάσουν αρνητικά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Παράλληλα όμως, κάποια καινούργια θεσμικά (και κυρίως εξωθεσμικά) όργανα και φιλανθρωπικά ιδρύματα θα συσταθούν τώρα για να βοηθήσουν τους πάσχοντες και τους εξαθλιωμένους οικονομικά. Το υγρό στοιχείο θα αρχίσει να γίνεται όλο και πιο εμφανές, είτε μέσα από καταρρακτώδεις βροχές, πλημμύρες, τσουνάμι ή εξαιτίας της θανάσιμης έλλειψης του! Κάποια συνταρακτική ανακάλυψη ίσως γίνει στα βάθη των θαλασσών. Επιπλέον, ίσως ανακαλύψουμε στα επόμενα χρόνια κάποιες καινούργιες «μαγικές» ιδιότητες του νερού!
Με τον Ποσειδώνα στους Ιχθύς η ζωή μας θα πάρει κάποιες παράδοξες, παραμυθένιες διαστάσεις. Θα απελευθερωθεί πάνω από την ανθρωπότητα ένα είδος “μεθυστικών” (αλλά και παραπλανητικών σε κάποιον βαθμό) ενεργειών και κατά περιόδους θα αισθανόμαστε σα να είμαστε ελαφρά μεθυσμένοι ή σα να βλέπουμε κάποιο ζωηρό όνειρο. Θα αρχίσουμε να συναντάμε απροσδόκητα στην καθημερινότητα μας αρχετυπικές φιγούρες που κανονικά συναντάμε στα παραμύθια – όπως η “Σταχτοπούτα”, ο “κακός άρχοντας”, το “γενναίο παλληκάρι”, η “νεράιδα” κ.λ.π. Θα συντονιστούμε σε πιο ευαίσθητες συχνότητες και το συναίσθημα μας θα βγαίνει με έναν πιο πηγαίο τρόπο, οδηγώντας μας συχνότερα στο γέλιο ή στο λυτρωτικό κλάμα. Στοιχεία όπως η μελαγχολία, η θλίψη, τα βάσανα, "οι κατατρεγμένοι" θα κυριαρχούν γύρω μας και ίσως φτάσουν στο σημείο να γίνουν μία νέα "ξανθοπουλικού" χαρακτήρα μόδα!
Η ρομαντική αγάπη θα πάρει την εκδίκησή της τώρα. Το "ποιο είπαμε ότι είναι το όνομα σου;" της προηγούμενης καταναλω-πλαστικο-σεξουαλικής εποχής θα γίνει κάπως "passe" και - όσο απίθανο και αν σας ακούγεται - οι άνθρωποι μπορεί να αρχίσουν και πάλι να τραγουδούν καντάδες κάτω από τα μπαλκόνια, όπως στον "παλιό καλό καιρό"! Θα αναβιώσουν κάποιες μορφές λαικής τέχνης ή θα προκύψουν καινούργιες τέτοιες (π.χ. ένα καινούργιο είδος λαικού τραγουδιού, σύγχρονοι λαικοί χοροί κ.λ.π.).
Η κρίσιμη "μεμβράνη" που διαχωρίζει τη γήινη "πραγματικότητα" μας από το "αόρατο" και υπερκόσμιο θα γίνει πιο λεπτή τώρα και όλα τα είδη των περίεργων ιδεών, ενεργειών ακόμη και "οντοτήτων" θα αρχίσουν να διεισδύουν στον κόσμο μας. Οι άγγελοι, οι "αγγελικές θεραπείες", οι "συνεδρίες επικοινωνίας με τις άλλες διαστάσεις" θα εισβάλουν καταλυτικά στην καθημερινότητα μας. Συναρπαστικά καινούργια οπτικά και "εικονικά" μέσα θα εφευρεθούν.
Γενικά, κάπου θα αναβιώσει στα επόμενα 14 χρόνια το πνεύμα της (παρελθούσης πλέον, κατά την άποψη μου) Εποχής των Ιχθύων! Για να σας δώσω να καταλάβετε τι εννοώ, απλά ρίξτε μια ματιά στα γλυπτά παρακάτω. Είναι κάποια από τα τελευταία κλασικά αγάλματα που έγιναν ποτέ και ανήκουν σε δύο διακεκριμένους πολίτες του Βυζαντίου. Δημιουργήθηκαν κάποια στιγμή τον 5ο αιώνα μ.Χ., την περίοδο δηλαδή που ο Χριστιανισμός είχε αρχίσει να γίνεται η κυρίαρχη θρησκεία στην Ευρώπη και το πνεύμα της εποχής των Ιχθύων να εξαπλώνεται σε ολόκληρη τη Γη.
Στην πραγματικότητα, οι φωτογραφίες αυτές είναι στιγμιότυπα από το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του John Romer με τίτλο "Βυζάντιο: η χαμένη αυτοκρατορία". Έτσι, ενώ ο Romer περιγράφει (στο παρακάτω κείμενο) το νέο, διαφορετικό στυλ αυτών των αγαλμάτων ταυτόχρονα περιγράφει κάποια βασικά χαρακτηριστικά του πνεύματος με το οποίο ο Ποσειδώνας στους Ιχθύς θα εμποτίσει τώρα ολόκληρη την ανθρωπότητα!
“Σε μια πρώτη ματιά, μπορείτε να σκεφτείτε ότι αυτά τα αγάλματα είναι σαν όλα τα άλλα που υπάρχουν στα μουσεία, σαν εκείνους τους συνηθισμένους καμαρωτούς μαρμάρινους όγκους πάνω στα βάθρα τους … Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι! Αυτά τα αγάλματα είναι καινούργια, διαφορετικά. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ … Αυτοί οι άνθρωποι είναι σκεπτικοί, λυπημένοι και μάλλον σοφοί. Κάθε άνθρωπος στέκεται μέσα στο μυστηριώδη εσωτερικό του χώρο – που καθένας από εμάς πρέπει να καταλαμβάνει. Και από αυτό το χώρο κοιτάζει προς τα έξω, από την Ψυχή προς τον Ουρανό…”
Θωμάς Γαζής
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα Αγγλικά στις 4 Απριλίου 2011
Copyright: Θωμάς Δ. Γαζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου